- Jak to? - zaniepokoiła się dziewczyna, rozglądając się wokoło ze strachem, jakby jej kuzynka chowała w szafie kolejnego wyuzdanego arystokratę. - Nazwisko rodowe Storringtonów brzmi Candover, a my znajdujemy się właściwie w Abbots Candover, niespełna pięć kilometrów od ich rodzinnej posiadłości! - Rzeczywiście, nie pomyślałam o tym, ale wątpię, aby mnie tu szukali. - Ufam, że się nie mylisz. Mieszkam tu zaledwie od kilku miesięcy i jak dotąd mało kto wie, kim jestem. Naturalne, że będąc w żałobie chodziłam tylko do kościoła. Uzgodniły między sobą, że w razie potrzeby Clemency poda się za ubogą kuzynkę, która przyjechała do ciotki dla podtrzymania jej na duchu. Nie doceniły jednak wścibstwa okolicznych wieśniaków, skrzętnej dociekliwości pana Jamesona ani determinacji pani Hastings-Whinborough. Mały domek w Abbots Candover nie leżał na takim odludziu, jak sądziły. Lysander, w milczeniu i z zaciśniętymi ustami pomagał lady Helenie wsiąść do powozu czekającego przed domem Hastingsów na Russell Square. W salonie została rozhisteryzowana pani Hastings-Whinborough wraz ze służącą Adelą i ochmistrzynią, które zajęły Się nią, podając na przemian to sole trzeźwiące, to kieliszek z brandy. - Czułam, że któregoś dnia narazi mnie na taki wstyd - zawodziła. - Aby wystawić matkę na takie poniżenie! Co za hańba! Adela spojrzała znacząco na ochmistrzynię. Obie miały wyrobione zdanie na ten temat, Sally bowiem jak zwykle nie mogła się powstrzymać i rozpowiedziała plotki. Kan¬dydat na męża dla panny Clemency może i jest lordem, ale też obrzydliwym rozpustnikiem. Wszyscy doskonale wie¬dzą, co się dzieje w domach uciechy w Covent Garden, do których jego lordowska mość nader często zaglądał i nie było służącego, który by z całego serca nie współczuł Clemency. - Ten markiz, proszę pani... - zaczęła gospodyni ostrożnie. - Krążą na jego temat okropne pogłoski. To znany libertyn i jawnogrzesznik... - Co za bzdury! - Pani Hastings-Whinborough wypros¬towała się na kanapie i zamieniła flakon z solami na kieliszek z alkoholem. - Nic takiego nie słyszałam. A jeśli nawet, który młodzieniec nie lubi poszaleć, zanim się ustatkuje? Nie usprawiedliwiaj jej, Briggs. Clemency za¬chowała się nikczemnie i niegodnie. Gdy ją odnajdę, a z pew¬nością nastąpi to już wkrótce, będzie tego bardzo żałować. A teraz przyślij tu Sally! Lady Helena, zamyślona, oparła się o miękkie siedzenie powozu. - To dziwne, co takiego mogła usłyszeć o tobie ta dziewczyna? - spytała po chwili. Lysander spojrzał na pogniecioną kartkę, którą trzymał w dłoni, i zaśmiał się szorstko: - Nic! - odparł. - To tylko wyssane z palca wymysły pruderyjnej panienki. Mój Boże, ciociu Heleno, być może jestem dość niestały w uczuciach, ale to nie usprawiedliwia takich bzdur! - Wygładził list i przyglądając się mu ponownie, zaczął czytać na głos: Droga mamo, Nie mogę poślubić markiza - nawet nie masz pojęcia, co to człowiek. Słyszałam o nim straszne rzeczy, chociaż wszystko zostało umiejętnie zatuszowane przez rodzinę. Nigdy nie wyjdę za niego, nie pojadę również do ciotki Whinborough, która bije służbę i tak znęca się nad innymi, że nawet nie mogę o tym myśleć. Odchodzę więc. Tam, dokąd jadę, będę bezpieczna, więc się o mnie nie martw. Tatuś nigdy nie Pozwoliłby na ślub z takim potworem. C. H. - Można mnie nazwać hulaką, ale nie potworem - sko¬mentował te słowa Lysander. - Z pewnością - odparła lady Helena oburzona. - Pewnie widziała mnie w teatrze z jakąś panną. Jest tak samo głupia jak jej matka i tyle. - Zgniótł kartkę i rzucił ją z niesmakiem na podłogę. Lady Helena zmarszczyła brwi. Poleciła wyraźnie pani Hastings-Whinborough, żeby nie wyjawiała córce ich planów. Przypuszczalnie jednak wizja uczynienia córki markizą była dla niej zbyt kusząca, żeby zachować dyskrecję. - I nie proponuj mi już więcej żadnej panny Grubb ani bogatej wdowy na żonę - dodał Lysander zmęczonym tonem. - Zostałem już wystarczająco dotkliwie upokorzony. Muszę porozmawiać z Thorhillem, a potem pojadę do Candover, aby zrobić tam porządki, zanim wystawię posiad¬łość na sprzedaż. Ciociu Heleno, obawiam się, że wraz z Arabellą będziesz musiała zdecydować się na Bath. Kilka dni później Clemency siedziała w saloniku z pa¬nią Stoneham. Starsza obszywała na nowo prześcieradła, Clemency zaś cerowała małą dziurkę w poszewce. Na pobliskim krześle piętrzyła się sterta naprawionej już bielizny. - Minęło pięć dni! Sądzisz, że jestem już bezpieczna? - zapytała dziewczyna. - Nie wiem, moja droga - odparła pani Stoneham, patrząc na nią bacznie znad robótki. - Twoja matka na pewno nadal cię szuka, a ty chyba nie chcesz bezpowrotnie zniknąć z tego świata? Naturalnie, będziesz u mnie zawsze mile widziana, ale musimy się również zastanowić, co dla ciebie najlepsze, jeżeli chodzi o najbliższą przyszłość. Jak wiesz, prowadzę bardzo skromne życie. Do pomocy w domu mam jedynie Bessy, poza tym niejaki Simon, syn pani Wills, przychodzi z wioski do pielęgnacji ogrodu. Nie jesteś przyzwyczajona do takiego życia. - Za to przywykłam, by mnie ignorowano i dręczono - stwierdziła z goryczą dziewczyna. - Nieustannie mówi mi się, co mam włożyć, o czym wolno mi myśleć i za kogo powinnam wyjść za mąż! Od śmierci taty nie pamiętam ani jednego przypadku, by mama mnie posłuchała, nie wspomi¬nając już o poważnym traktowaniu na co dzień. - Wiem o tym. Dlatego też zgodziłam się na twój pobyt. Obawiam się, że Amelia nie powinna była nigdy zostać matką. Ale, droga Clemency, masz już dziewiętnaście lat i świat z pewnością przewidział dla ciebie więcej atrakcji niż cerowanie bielizny ubogim krewnym! Moja kochana, w żad¬nym razie nie jesteś dla mnie ciężarem, nawet tak nie myśl, mimo wszystko jednak trzeba ci zapewnić odpowiednią przyszłość. - Na razie pisane mi jest wyjście za hulakę markiza bądź też pobyt u ciotki Whinborough. Zacznę dysponować swoim posagiem dopiero po ukończeniu dwudziestego piątego roku życia, a prawdę mówiąc, nie wyobrażam sobie spędzenia sześciu długich lat z ciotką Whinborough. Chyba mnie rozumiesz, kuzynko Anne? Prywatnie pani Stoneham była zdania, że przed upływem sześciu lat do tak pięknej dziewczyny z pewnością ustawią się tłumy młodzieńców, gotowych ją ocalić. Zdecydowała, że nie będzie jej teraz ponaglać, ale może za miesiąc skontaktuje się z matką i spróbuje wynegocjować warunki powrotu do domu. Następnego dnia wypadała niedziela i obie panie ruszyły do kościoła, położonego kilometr od ich domku. Przyszły nieco wcześniej i zajęły miejsca z tyłu, w ławce należącej do gospodyni pani Stoneham. - Może zobaczymy lady Arabellę Candover - szepnęła pani Stoneham. - Wątpię, by zjawili się pozostali członkowie rodziny. Zdaje się, że markiz i lady Helena przebywają jeszcze w Londynie. Na wzmiankę o nich Clemency nasunęła nerwowo kape¬lusz na czoło. Wtem usłyszały za sobą ruch - oto do kościoła weszła rodzina Candover wraz ze świtą. - Lady Arabella. - Pani Stoneham cicho wskazała drobną i pełną życia brunetkę idącą na przedzie. Ubranie pasowało do jej świeżej, młodzieńczej urody - biała batystowa sukienka falowała lekko przy każdym kroku, a włosy, związane skromnie z tyłu, wychylały się niesfornie spod białego, słomkowego kapeluszu. Na tym jednak kończyło się podobieństwo do pensjonarki, nic bowiem nie mogło zamaskować dojrzałych kształtów dziewczyny ani śmiałego spojrzenia, rzuconego w stronę przystojnego syna farmera. Arabella najwyraźniej z trudem poddawała się wszelkiej kontroli i obecność starszej opiekunki, idącej za nią jak troskliwa kwoka, zdawała się nie mieć na nią żadnego wpływu. Gdy mijały Clemency, ta usłyszała rzucone nie¬dbale słowa: - Och, Laney, przestań wreszcie wydziwiać. - Arabella spostrzegła dziewczynę, zaintrygowana, popatrzyła na nią przez moment, później skinęła rękawiczką w stronę pani Stoneham i ruszyła żwawo dalej. - Dobry Boże! - pani Stoneham wciągnęła gwałtownie powietrze. - Nadchodzi lady Helena! - Nie może mnie zobaczyć! - szepnęła Clemency ze spuszczoną głową. - Nie żartuj, a czemużby nie? Jesteś moją kuzynką, która przyjechała w odwiedziny. Co w tym złego? - A moje nazwisko? Może się spytać, jak się nazywam! - Wątpię, aby w ogóle zechciała z nami rozmawiać - odparła przygnębionym tonem ciotka Anne. - Rzadko i kiedy zatrzymuje się przy obcych. Dzwony przestały dzwonić, spóźnialscy zajęli ostatnie miejsca i lady Helena wielkopańskim skinieniem głowy dała znak do rozpoczęcia uroczystości. Msza była krótka, bowiem proboszcz, nauczony przykrym doświadczeniem poprzednika, skracał uroczystość do niezbędnego minimum. Pierwszy pastor, przedłużając kazanie do czterdziestu pięciu minut - dla lady Heleny wystarczyłby kwadrans - nigdy nie był w stanie wygłosić go spokojnie do końca, zagłuszany przez głośnie ujadanie i wycie gromady psów. Lady Helena przyprowadzała ich przynajmniej pół tuzina i przywiązywała do drzewa na kościelnym podwórzu. Gdy pewnego razu jeden z chartów nieopatrznie nadepnął na pekińczyka, wynikł z tego ogromny jazgot, spotęgowany przez szczekanie połowy psów we wsi i skutecznie zakłócił niemal całą mszę. Wielebny Josiah Browne, człowiek o nader ortodoksyjnych poglądach, próbował zganić pub¬licznie lady Helenę, jednak otrzymał za to ostrą reprymen¬dę od biskupa i natychmiastowe przeniesienie do innej parafii. Na szczęście obecny pastor, pan Lamb, był człowiekiem równie bogobojnym, jak uległym i przestrzegał należytego porządku. Zakończył kazanie z godną pochwały punktualnością. Clemency, przyzwyczajona do przedłużających się mszy oprowadzonych przez wikariusza u Świętego Piotra, spojrzała na kuzynkę z podniesionymi ze zdziwienia brwiami. - Najważniejsze, aby pieski wielmożnej pani mogły odbyć poranny spacer - wyjaśniła szeptem dziewczynie. - Czy to ma znaczyć, że psy są ważniejsze od naszych spraw duchowych? - zapytała zdumiona Clemency. - Cicho, właśnie nadchodzi! Lady Helena zebrała z ławki swoje szale i modlitewniki, trąciła łokciem ponuro wyglądającego mężczyznę, który jej towarzyszył, i dała znak do odwrotu. Lady Arabella posław¬szy ostatni uśmiech synowi farmera, udała się w ślad za pozostałymi. Clemency miała nadzieję, że uda im się z kuzynką wyjść z kościoła po cichu, nie wzbudzając ciekawości Arabelli. Wydawało się to o tyle niebezpieczne, że panna robiła wrażenie znudzonej i przez to zupełnie nieobliczalnej. Kilka nieodpowiedzialnych guwernantek, których nauki bynajmniej nie nadawały się dla młodych dam, sprawiło, że rozbrykane i dziewczę łaknęło mocniejszych atrakcji, niż mogła jej zapewnić panna Lane. Niestety, właśnie dostrzegła je lady Helena.