- Pospiesz się, Szekspirze. Jest zimno. - Już próbuje pani uciec? Odwróciła się gwałtownie. Krzyk uwiązł jej w gardle. Przy furtce stał lord Kilcairn. - Milordzie! Gdyby nie blask świecy, w ogóle by go nie dostrzegła. Od stóp do głów był ubrany na czarno. Kiedy się poruszył, błysnął śnieżnobiały fular. - Dobry wieczór, panno Gallant. Albo raczej dzień dobry. - Przepraszam - powiedziała, drżąc nie tylko z zimna. - Zapomniałam wyprowadzić Szekspira przed snem. - Przeziębi się tu pani na śmierć. - Och, nie. Całkiem przyjemna noc. Zrobił krok do przodu, rozpinając płaszcz. - Jeśli umrze pani na zapalenie płuc, będę musiał szukać innej guwernantki - stwierdził, zarzucając jej okrycie na ramiona. - A nie chcę znów przez to przechodzić. Płaszcz był ciężki i ciepły, pachniał lekko dymem z cygar i brandy. Nagle w jej głowie rozbrzmiał głos mówiący o pocałunkach. Przełknęła ślinę. - Dziękuję, milordzie. - Wolałbym, panno Gallant, żeby w przyszłości Szekspir nie biegał po moim ogrodzie. I pod żadnym pozorem nie wolno pani wychodzić z domu w koszuli nocnej i na bosaka. - Zrobił pauzę. - Kompetentna nauczycielka etykiety powinna wiedzieć takie rzeczy, prawda? Alexandra zmrużyła oczy. Na jej policzki wypełzł rumieniec. - Widzę, że zrobiłam złe wrażenie, milordzie. Na pewno teraz zechce mnie pan zwolnić. Potrząsnął głową. - Jak już wspomniałem, nie uśmiechają mi się rozmowy z kolejnym stadem nudnych kwok - powiedział z lekkim rozbawieniem w głosie. Więc jest nudną kwoką? - Cieszę się, że jest pan o mnie tak dobrego zdania, milordzie. - W tym momencie jestem pochlebnego zdania o pani bosych stopach - odparł i wskazał na teriera. - Pani piesek już zrobił swoje. - Tak. Dziękuję. Chodź, Szekspir. Lord Kilcairn wszedł do domu tuż za nią, w holu zdjął z niej płaszcz, przy okazji muskając dłonią jej plecy. Alexandra zadrżała, tym razem na pewno nie z zimna. Mężczyźni nigdy nie dotykali jej w tak poufały sposób, co wcale nie wyjaśniało, dlaczego nagle zapragnęła oprzeć się o szeroką pierś hrabiego, poczuć uścisk jego ramion. - Mam panią dalej rozbierać? - dobiegł ją z tyłu cichy głos. - Byłaby to dla mnie duża przyjemność. - Przysunął się bliżej. Ciepły oddech owiał jej kark. - I dla pani również, jak sądzę. Zastanawiając się, gdzie jej poczucie przyzwoitości, ruszyła ku schodom. Nie śmiała się odwrócić i jakoś zareagować na jego skandaliczne słowa. - Dobranoc, milordzie. Nie zrobił żadnego ruchu. - Dobranoc, panno Gallant. Dotarłszy do swojego pokoju, zamknęła drzwi i przystanęła nasłuchując. Gdy podest lekko zaskrzypiał, pospiesznie zasunęła rygiel. Usłyszała ciche kroki, a chwilę później ledwo słyszalne trzaśniecie w drugim końcu korytarza. Przyjmując posadę w Balfour House, chyba popełniła wielki błąd. Po awansach grubego i obleśnego lorda Welkinsa postanowiła, że nigdy więcej nie przestąpi progu domu, w którym mieszka mężczyzna liczący sobie więcej niż piętnaście, a mniej niż siedemdziesiąt lat. Lord Kilcairn okazał się wyjątkowo przystojny, a w dodatku nie ukrywał swojego zainteresowania. Najwidoczniej kompletnie oszalała. Bardzo potrzebowała pracy, a Lucien Balfour był bardzo intrygujący, ale nie zamierzała zostać jego kochanką. Nigdy.